Door de noodgedwongen overnachting in het Al Shmokh hotel zijn we vanochtend allemaal weer fris gedoucht en geschoren. Om 8 uur kletsen we voor de deur van het hotel wat met een Frans echtpaar uit Tunesië. Ook zij staan met hun 4×4 naast ons vast bij de grenspost. We willen om 8.30 uur ontbijten bij het hotel, maar tijden zijn hier een beetje relatief. Als er om 8.50 uur nog steeds weinig gebeurt vertrekken we en lopen naar de bus. Om 9 uur gaat de grens open en we willen niet nog meer tijd verspillen. Als voetgangers moeten we nog een keer door de douane, maar dat gaat vrij snel en als we de laatste stempels in onze paspoorten hebben kunnen we om 9.30 uur weer rijden.
Eerst volgt er een stuk niemandsland, dat kennen we nog van de vorige keren. Er is hier een bevroren conflict tussen Marokko, Westelijke Sahara en Mauritanië. Dit stukje is onder controle van de Republiek Westelijke Sahara. De vorige keer was het hier een enorme vuilnisbelt met een onverharde brede piste van een kilometer of vijf. Nu is het eerste stuk geasfalteerd en lijkt er wat minder vuilnis te liggen. Eenmaal aangekomen bij de poort van de Mauritaanse grens gaan we de bureaucratische molen weer in. We regelen visa, verzekeringen voor de bus en wat er verder nog nodig is. Na een kleine drie uur, een paar potten koffie en brood zijn we klaar en kunnen we eindelijk weer meters maken. Het is dan 12.45 uur, of eigenlijk 11.45 uur, want we gaan hier één tijdzone terug.
De wegen in het noorden van Mauritanië zijn verhard, maar niet al te breed en je moet hier niet van de kant raken. We rijden door de woestijn, zien af en toe kleine nederzettingen met wat geiten en kamelen erbij. Dichter bij de kust passeren we een dorpje waar vooral vis op het menu staat, aan lange lijnen hangt dat te drogen in de zon. Onderweg geven we ons kerstboompje nog een nieuwe plek in de Mauritaanse woestijn. Na een uur of vier naderen we de hoofdstad Nouakchott. Eerst voorbij het behoorlijk moderne vliegveld en daarna de chaos van de hoofdstad in. Onze maps.me app leidt ons er offline feilloos doorheen, zoals altijd, maar helaas staan de nieuwste wegomleggingen er niet in. Zo komt het dat we van de hoofdroute af moeten, die wordt vernieuwd door de Chinezen. Daar zullen ze wel weer vijf jaar lang erts of visrechten voor terugkrijgen. Door behoorlijk smalle straatjes krijgen we een mooi inkijkje in het stadsleven. Een paar uur later, het is inmiddels donker geworden, zijn we eindelijk de stad uit. We tanken onderweg en kunnen daar in Euro’s betalen. Helaas willen ze ons een poot uitdraaien, maar als we inmiddels 20 Euro boven het normale bedrag zitten vinden we het wel genoeg geweest. We breken de verdere onderhandelingen af en rijden weer door.
De laatste uren rijden we door het donker over een rustige weg, met af en toe een politiepost waar we onze gegevens op een A4-tje achterlaten. In het zuiden van Mauritanië kiezen we net als de vorige keer de richting Diama, die grenspost is wat minder corrupt dan die van Rosso. Inmiddels is het een uur of elf geworden, we rijden al even over een zandweg, hebben de eerste wrattenzwijnen al langs het pad zien scharrelen en stoppen vlak voor het National Park Diawling aan de kant van het zandpad.
Vandaag hebben we ruim 630 kilometer gereden, niet gek als je bedenkt dat we pas tegen de middag konden beginnen. We draaien nog even een snelle bruine bonen soep met rookworst in elkaar en dineren naast de bus op de biertafels die Henk heeft geregeld. Heerlijk in de vrije natuur, maantje erbij en volop achtergrondgeluid. Er woont hier niemand, dus we besluiten geen nachtwacht in te stellen. Tegen half één ’s nachts gaat het licht uit.
