Harry, Wim en Ton liggen vanmorgen om 7 uur al in het zwembad. Nog steeds een bijzonder idee, dat je het ene moment door een eenvoudig Senegalees dorpje rijdt en het volgende moment door de poort een behoorlijk luxe klein landgoed binnenkomt, met een villa, een bar en zelfs een zwembad. Zelfs op Google Maps te vinden, daar heet het ‘Hôtel Restaurant Piscine de Linkering’. Tegen 8 uur zitten we aan het ontbijt dat we hebben geregeld, met stokbrood, gebakken eieren, jam en matige koffie. Na het afrekenen (ongeveer 25€ per persoon voor het diner, de biertjes, overnachten in de bus, gebruik van sanitair en het ontbijt) pakken we de draad weer op.
Na een half uurtje komen we al bij de Senegalese kant van de grens met Guinee, bij het plaatsje Kalifourou, maar daar begint het lange wachten. Guinee heeft sinds kort een elektronisch visasysteem. Met het invullen van alle aanvragen via internet zijn we op 3 januari een deel van de middag bezig geweest, toen we nog in Gambia zaten. Alles is toen succesvol ingediend, maar nu blijkt er al een paar dagen een storing in het Guinese systeem te zijn, waardoor de toekenning van de visa niet rond komt. En zonder geldig visum wil de Senegalese douane ons niet doorlaten naar de collega’s aan de Guinese kant. We staan dus vast. Met een databundel via een aan de grens gekocht simkaartje hebben we wel bereik en kunnen we overal bij. We bellen met onze contactpersoon van het Guinese consulaat in Gambia en hij doet zijn best voor ons. Hij belt met zijn collega’s van de immigratiedienst en met de Guinese ambassade in Dakar, maar het lukt voorlopig nog niet. Ook de Senegalese grenspolitie zit er een beetje mee in zijn maag, die ziet onze bus het hele weekend al in de weg staan voor hun kantoor. Verder hebben we contact met het Nederlandse consulaat in Guinee, dus zij zijn ook op de hoogte. Het is inmiddels vrijdagmiddag en we krijgen te horen dat het vandaag niet meer gaat lukken. In het weekend zal er waarschijnlijk ook weinig gebeuren, dus we gaan er van uit dat het wel maandag zal worden. En mocht er dit weekend al groen licht komen dan is dat mooi meegenomen.
Aan de grens is van alles te zien, het zijn bijna altijd drukke plekken met een boel reuring. Aan het einde van de middag wordt er een enorm konvooi van zo’n 20-30 tankwagens opgesteld, die gaan allemaal met 40 ton diesel of benzine op weg naar Guinee. Verder passeren er steltlopers en simkaartverkoopsters en lopen er ezels, koeien en geiten hun kostje bij elkaar te scharrelen.
Aan het einde van de middag rijden we terug naar de camping, waar onze Fransman ons zeer verbaasd ziet binnen rijden. Vanavond koken we zelf uit onze voorraad, wel nemen we ’s avonds op het campingterras nog een paar gekoelde drankjes uit hun voorraad.
