Nog twee dagen om Monrovia te bereiken en de bus om te bouwen, we gaan alle tijd nodig hebben. Daarom om 5 uur op en rijden maar. De weg naar de grens met Sierra Leone is verrassend goed en we leggen de bijna 100 km af in een uur of twee. Bij de grens wisselen we geld, kopen een nieuw simkaartje en maken onze laatste Guinese francs op aan stokbrood (uit de kruiwagen), koekjes en blikjes fris. Komt altijd van pas. Om 8 uur gaat de grens open en het is zoals altijd weer een gezellige chaos. Alles bij elkaar loopt het dit keer best snel en tegen 10 uur is alles afgehandeld en hebben we visa voor Sierra Leone, gekregen van een dame met woeste krullen en een zonnebril op in een heel donker kantoortje.
Dan het mooie Sierra Leone in. Een groen land met rustige, goede wegen. In Guinee zag je overal auto’s en busjes met meters hoog bagage op het dak en soms wel 7 mensen achterop of bovenop, hier zie je dat veel minder. De huizen zijn nog steeds eenvoudig, maar het ziet er toch luxer uit dan in Guinee. We schieten lekker op. Wel moeten we regelmatig stoppen voor road blocks, door het hele land. In de loop van de middag rijden we door Bo, een grote stad in het binnenland van Sierra Leone. We zien plantages met bananen en cacao en regelmatig passeren we rivieren. Echt mooi hier. En wat nog mooier is, we krijgen steeds meer het idee dat de grens met Liberia vandaag nog haalbaar is. Aan het einde van de middag komen we bij de grensrivier. Opnieuw gaat het bij Sierra Leone snel, daarna rijden we de brug over en komen bij de Liberiaanse grens. Gelukkig heeft de Stichting NetLib al visa voor ons geregeld en die staan op onze mobiel, bovendien hebben ze gebeld dat we eraan komen. Dat helpt allemaal mee, want precies om 17.59 uur krijgen we de stempels in onze paspoorten en kunnen we het land in. Direct daarna, om 18 uur, wordt iedereen tot stilte gemaand als een militair de vlag van Liberia strijkt bij het grenskantoor. Natuurlijk staan wij netjes mee te kijken.
De eerste kilometers in Liberia gaan prima, helaas wordt de weg daarna erg slecht. In het donker moeten we enorm opletten voor kuilen in de weg, weggeslagen stukken asfalt en drempels. Later horen we dat dit komt omdat een Indiaas mijnbouwbedrijf met zwaar materieel de hele weg in 6 maanden compleet aan gort heeft gereden. Lekker dan. Verder op de route komt Lasane van de school ons tegemoet rijden achterop een motortaxi. Hij stapt bij ons in om het laatste stuk naar de school te wijzen. Eerst moeten we nog door de hoofdstad Monrovia. Anderhalf miljoen inwoners en erg druk op vrijdagavond. Maar eindelijk, om 22.15 uur, komen we dan toch aan bij de school. We hebben het geflikt! Abdullah (ook van de Stichting NetLib) verwelkomt ons, we kunnen bij hem logeren en bovendien staat er een heerlijke maaltijd voor ons klaar. En een welverdiend biertje natuurlijk.
